در ادامه مقالات قسمت دانستنی علمی سایت دندانسازی لترال می‌خواهیم درباره توزيع تنش اوردنچر متكی بر ايمپلنت بپردازیم و صحبت کنیم. در این مقاله بخش اول توزيع تنش در طرح‌های مختلف اوردنچر متكی بر سه ايمپلنت را برای شما قرار دادیم. با ما همراه باشید.
بیمارانی که از دنچر استفاده می‌کنند، درگیر مشکلات متعددی از جمله کاهش ثبات، تحلیل پیشرونده ریج باقیمانده، کاهش قدرت جویدن و … می‌شوند. اوردنچرهای فک پایین می‌توانند درمانی موثر برای بیماران بی‌دندان، به ویژه افرادی که مشکلات مداوم در استفاده از پروتزهای بی‌دندانی فک پایین دارند، باشند.
مهمترین مزیت اوردنچرهای متکی به ایمپلنت، حفظ استخوان است. ایمپلنت با توزیع تنش بر استخوان اطراف خود مانع از کاهش تراکم آن می‌گردد و عملکرد طولانی مدت آن به بر هم کنش بیومکانیکی بین استخوان و ایمپلنت وابسته است. علی رغم گزارشات فراوان از موفقیت بالای ایمپلنت، از دست رفتن ایمپلنت هنوز به عنوان یک معضل برای بیمار و دندانپزشک باقی است. ارزیابی‌های بیومکانیکی نشان می‌دهند که افزایش نیرو بر روی ایمپلنت، فاکتور مهم در تحلیل استخوان و از دست رفتن ایمپلنت می‌باشد. نیرو استرسی را ایجاد می‌کند که سیستم اتچمنت ایمپلنت و بافت‌های حمایت کننده آن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. شدت و میزان تحلیل استخوان توسط مکانیسم‌های انتقال و پخش نیرو در سیستم اتچمنت ایمپلنت قابل کنترل است.
هنوز به طور کلینیکی امکان ارزیابی توزیع استرس/استرین اوردنچر در سطح استخوان وجود ندارد؛ بنابراین می‌توان از دیگر روش‌های ارزیابی تنش در استخوان اطراف ایمپلنت دندانی شامل فتوالاستیک، اجزای محدود و اندازه گیری کرنش روی سطوح استخوان استفاده کرد. در این میان روش اجزای محدود دارای مزایای فراوانی است. از جمله این مزایا می‌توان به قدرت ارائه دقیق هندسه‌های پیچیده، سهولت در تغییر و تصحیح مدل، نمایش وضعیت درونی تنش و سایر کمیت‌های مکانیکی اشاره کرد.
طراحی ساختار فوقانی، بر بارهای وارد شده به ایمپلنت‌های دندانی و تغییر شکل استخوان فک تاثیر می‌گذارد. در یک مطالعه به کمک روش اجزای محدود، پژوهشی برای درمان اوردنچر فک پایین بدون دندان انجام دادند. در مطالعه آن‌ها دو ایمپلنت در ناحیه بین دو سوراخ چانه ای واقع بودند. ایمپلنت‌ها در یک مدل به کمک Bar به هم متصل شدند و در مدل دیگر به صورت مجزا باقی ماندند. در مطالعه آن‌ها بیشترین مقادیر تنش‌های اصلی استخوان در اطراف گردن ایمپلنت مشاهده شد. همچنین در حالت‌های مختلف بارگذاری، اختلاف قابل توجهی در بیشترین و کمترین تنش‌های اصلی دو مدل حاصل نگردید.
همچنین پژوهشی دیگر بر روی سیستم‌های چهار ایمپلنتی انجام دادند. آن‌ها علاوه بر بررسی دو ساختار فوقانی، تاثیر بارگذاری غیریکنواخت بر توزیع تنش را نیز بررسی کردند. نتایج آن‌ها نشان داد که در صورت تقسیم غیریکنواخت نیرو، بیشترین تمرکز تنش در استخوان اطراف نزدیک ترین ایمپلنت به محل بارگذاری رخ می‌دهد. مقادیر این تنش‌ها در استخوان اطراف ایمپلنت‌های متصل شده با Bar، کمتر از ایمپلنت‌های مجزا بود. در مطالعه‌ای دیگر علاوه بر موارد مطالعات بالا، مخاط و اوردنچر را نیز به پژوهش خود وارد نمودند. اوردنچر در یک طرح با Bar و در طرح دیگر با Ball نگهداری شد.
سیستم ماهیچه‌ای مفروض به گونه ای فعال شد که نیروی عمودی 35 نیوتنی را در ناحیه مولر اول سمت چپ وارد کند. نتایج نشان داد که اتصالات Ball، توزیع نیروی مطلوب تری را روی مخاط میسر می‌سازند و تنش فون مایزز کمتری را نسبت به Bar در استخوان اطراف ایمپلنت نشان می‌دهند. در مطالعه‌ای دیگر به بررسی چهار اتصال محکم و قابل انعطاف فک بالا پرداختند. تماس بین قسمت مادگی و پایه در اتصال‌های محکم، به صورت Bonded و در اتصال‌های قابل انعطاف، به صورت اصطکاکی شبیه سازی شد. محققان دریافتند که انتقال نیرو در یک سیستم ایمپلنتی به طور قابل ملاحظه‌ای تحت تاثیر نوع اتصال و شرایط فصل مشترک اجزا می‌باشد. در مطالع‌ای دیگر به بررسی اثر اتصالات Ball محکم و ارتجاعی بر رفتار اوردنچر متکی به ایمپلنت پرداختند.
اوردنچر در نواحی دندان‌های نیش نگهداری می‌شد. ماهیچه‌ها به گونه‌ای فعال شدند که نیروهای عکس العملی عمودی را در سه موقعیت دندان مولر اول، نیش و ثنایا ایجاد کردند. در مدل ارتجاعی، ناحیه تماس بین اوردنچر و مخاط بزرگتر بود. بنابراین نیروی انتقال یافته به مخاط در این ساختار افزایش یافت. همچنین مقادیر تنش کمتری در استخوان اطراف ایمپلنت‌ها نسبت به طرح محکم مشاهده شد. تنش و انحنای کشسان برای سیستم‌های اوردنچر متکی بر ایمپلنت و اتصال‌های Bar را در سه ساختار مختلف مقایسه نمودند. مدل اول دارای دو ایمپلنت بود که یک Bar آن‌ها را به هم وصل می‌کرد.
مدل‌های دوم و سوم هر کدام چهار ایمپلنت داشتند. در مدل دوم، سه Bar هر چهار ایمپلنت را به هم متصل می‌نمود. مدل سوم دارای دو Bar بود که ایمپلنت‌های میانی و دور از مرکز را فقط در طرفین به هم وصل می‌کرد. مدل‌ها تحت شرایط ایستایی بارگذاری شدند.
نتایج نشان داد که مقادیر تنش در Bar و فصل مشترک بین استخوان و ایمپلنت، در سیستم‌های چهار ایمپلنتی کمتر از دو ایمپلنتی است. همچنین مدل سوم به عنوان طرح برگزیده انتخاب گردید.
یکی از طرح درمان‌های اوردنچر استفاده از سه ایمپلنت است که در مطالعات کمتر به آن پرداخته شده است. این ایمپلنت‌ها می‌توانند به کمک اتصالات Barball ،clip یا Bar-ball اوردنچر را نگهداری کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی توزیع تنش حاصل از نیروهای جونده در استخوان، ایمپلنت و سایر اجزای سیستم‌های ذکر شده به کمک روش اجزای محدود بود.
پژوهش‌های متعددی به بررسی درمان اوردنچر متکی بر سیستم‌های دو یا چهار ایمپلنتی پرداخته‌اند. اما در میان مطالعات گذشته، ارزیابی سیستم‌های سه ایمپلنتی، کمتر به چشم می‌خورد. از جمله در مطالعاتی که به روش فتوالاستیک صورت گرفته است، مقادیر عددی برای تنش بیان نشده و مدل‌ها به صورت کیفی (به کمک طیف رنگ تولیدی در مدل‌های فتوالاستیک) با یکدیگر مقایسه شده‌اند. از طرف دیگر به دلیل به کارگیری مدل‌های هندسی، تکیه گاه‌ها و نیروهای جونده بسیار متنوع از سوی محققان در پژوهش‌های دو یا چهار ایمپلنتی، قیاس کمی نتایج با مطالعات گذشته منطقی به نظر نمی‌رسد. با این حال، تحلیل کیفی رفتار مدل‌های مورد بررسی در ادامه ارائه می‌گردد.
امیدواریم از خواندن بخش اول مقاله توزيع تنش اوردنچر متكی بر ايمپلنت رضایت داشته باشید. برای خواندن بخش دوم مقاله از لینک زیر استفاده کنید
در ادامه نظرات خود را برای ما قرار دهید