در گذشته بخش اول از مقاله توزيع تنش در طرح‌های مختلف اوردنچر متكی بر سه ايمپلنت را برای شما قرار دادیم. در این مقاله بخش دوم توزيع تنش در طرح‌های مختلف را برای شما قرار داده‌ایم. با ما همراه باشید.
برای مشاهده بخش اول مقاله از لینک زیر اقدام کنید.
مقایسه نتایج تغییر شکل برای فک، اهمیت مکانیزم نگهدارنده را نشان می‌دهد. می‌توان تغییر شکل اوردنچر را برای سه طرح درمانی مقایسه نمود.
در همه مدل‌ها کج شدن اوردنچر مشاهده می‌گردد، به طوری که سمت غیر کارگر (سمت چپ) نسبت به سمت کارگر (که ماده غذایی وجود دارد) کمی بالا می‌آید.
مطالعات دیگر نیز در پژوهش خود به چنین حرکتی اشاره کردند. بیشترین جابه‌جایی اوردنچر مربوط به طرح درمان Bar-ball و کمترین آن مربوط به طرح درمان Ball بود. محققان با بررسی اوردنچرهای متکی به دو ایمپلنت دریافتند که میزان جا به جایی اوردنچر در اتصال Ball، کمتر از اتصال Bar clip است.
البته این تفاوت چشمگیر نمی‌باشد. این مطلب با یافته‌های پژوهش حاضر سازگاری دارد. جابه جایی کوچکتر، نتیجه پایداری بیشتر اوردنچر است که به موقعیت عناصر سازنده بستگی دارد. هرچه موقعیت نگهدارنده‌های اوردنچر به هم نزدیکتر باشد (مانند طرح Bar-ball)، حرکات جانبی اوردنچر راحتتر اتفاق می‌افتد. ثبات هر چه بیشتر اوردنچر، یکی از مهمترین خواسته‌های بیماران می‌باشد.
نتایج مربوط به بیشترین مقادیر تنش در استخوان‌های متراکم و اسفنجی در هیچ یک از طرح‌های درمانی به مقاومت نهایی استخوان نمی‌رسد. از این رو می‌توان بیان کرد که در مدل‌های مورد بررسی، تحلیل استخوان رخ نمی‌دهد. در کلیه طرح‌های درمانی، تنش‌های ایجاد شده در استخوان اطراف ایمپلنت سمت کارگر، بزرگ تر از دو ایمپلنت دیگر است. بیشترین مقادیر تنش استخوان اطراف ایمپلنت، در نواحی گردن ایمپلنت (یعنی در استخوان متراکم) متمرکز بود. چنین پدیده‌ای در بسیاری از مطالعات دیگر نیز قابل مشاهده است. تمرکز تنش در این نواحی می‌تواند ناشی از ضریب کشسانی بزرگتر استخوان متراکم نسبت به اسفنجی باشد. همچنین تماس کامل مفروض بین ایمپلنت و استخوان، در این موضوع بی تاثیر نیست. چنین حالتی سبب می‌گردد که ایمپلنت نیرو را به صورت مستقیم به استخوان مجاور منتقل نموده و تمرکز تنش را به خصوص در بخش بالایی استخوان متراکم ایجاد کند.
برای ارزیابی طرح‌های درمانی از تنش فون مایزز استفاده شده است. این کانتورها مربوط به مقطع برش خورده استخوان در ناحیه ایمپلنت سمت راست بوده و به کمک آن‌ها می‌توان طرح‌های درمانی را با یکدیگر مقایسه کرد. همان طور که مشاهده می‌شود بیشترین مقادیر تنش مربوط به طرح درمان Ball بود؛ در حالی که درمان Bar-ball بهترین توزیع تنش را در این نواحی داشت.
ایمپلنت در اتصال Ball و نیز Bar-ball به ترتیب، بیشترین و کمترین مقادیر تنش را به هر دو نوع استخوان منتقل می‌نماید.
در برخی از مطالعات، محققان به بررسی اتصالات Bar و نیز Bar برای درمان اوردنچر فک پایین پرداخته‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که اتصالات Ball، تنش کمتری را به استخوان منتقل می‌کنند. برخلاف این یافته‌ها، پژوهش حاضر نشان می‌دهد که در طرح درمان Bar، تنش کمتری (نسبت به طرح Ball) به استخوان وارد می‌شود. تفاوت حاصل شده بین نتایج به این دلیل است که در مطالعات دیگر اجزای محدود خود، هندسه فک را ساده سازی نمودند. این امر بر هم کنش اجزا را تحت تاثیر قرار می‌دهد. همچنین سیستم‌های دو ایمپلنتی را به روش اجزای محدود دو بعدی بررسی کردند. شرایط مرزی در نظر گرفته شد. در مطالعه آن‌ها مطابق واقعیت نبود و مدل سازی اوردنچر و مخاط صورت نگرفته بود. به علاوه، نیروها فقط به صورت عمودی بر ساختارهای فوقانی اعمال شده بود.
مجموعه موارد مذکور در این دو پژوهش، بر تحلیل اجزای محدود اثرگذار بوده است. از طرف دیگر، محققین به نتایج مشابه با مطالعه کنونی دست یافته‌اند و توزیع تنش در استخوان اطراف ایمپلنت را برای اتصال Bar، بهتر از اتصال Ball عنوان نموده‌اند. تقسیم نیرو بین سه ایمپلنت و افزایش نیروی انتقالی به مخاط در طرح‌های دارای Bar می‌تواند دلیل این امر باشد.
تنش‌های منتقل شده به استخوان در درمان اوردنچر با اتصالات Bar clip، نسبت به مدل با اتصالات Bar-ball بیشتر است. این مطلب احتمالاً به دلیل استفاده از نوع Rigid سیستم Bar (عدم استفاده از Spacer بین Bar و Clip) می‌باشد. آزادی حرکت اوردنچر در اتصال محکم Bar clip، کمتر از طرح Bar-ball بوده و نیروی کمتری به بافت بی‌دندانی باقیمانده (مخاط و بخش بالایی استخوان فک) منتقل می‌گردد. بدین ترتیب نیروی وارده به ایمپلنت و استخوان اطراف آن افزایش می‌یابد.
حداکثر تنش فون مایزز را در قطعات فلزی برای اتصالات Ball و نیزBar-ball در نگهدارنده کروی اتفاق افتاد. تمرکز تنش برای اتصال Bar، در محل اتصال Clip به اوردنچر رخ داد. نگهدارنده در طرح Ball از تیتانیوم درجه چهار ،Clip در طرح Bar و نگهدارنده در طرح Bar-ball از آلیاژ طلا ساخته شدند. تغییر شکل اوردنچر و بالا آمدن سمت غیرکارگر آن، سبب اعمال یک گشتاور خمشی به سیستم‌های نگهدارنده شده و در آن‌ها تنش ایجاد می‌کند. تنش بیشتر در نگهدارنده اتصال Bar-ball نسبت به دو طرح درمان دیگر، ظاهراً به دلیل تغییر شکل بزرگ تر اوردنچر با این اتصال است.
برخلاف قطعات فلزی در اتصالات Ball و Bar clip (که تنش‌های متعادلی دارند)، مقدار تنش در نگهدارنده اتصال Bar-ball زیاد است. این طرح درمان آزادی حرکت بیشتری به اوردنچر داده و افزایش نیروی انتقالی به مخاط را میسر می‌سازد. به همین دلیل کاربرد طرح درمان Bar-ball در مواقعی توصیه می‌گردد که کاستن از تنش وارد به استخوان اطراف ایمپلنت، درجه اهمیت بالاتری نسبت به پایداری اوردنچر و تنش در قطعات فلزی داشته باشد. مانند زمانی که از ایمپلنت‌های کوتاه یا با قطر کم استفاده می‌شود. در صورتی که ضرورتی در این موارد وجود نداشته باشد، می‌توان طرح‌های درمانی Ball و Bar clip را بر حسب نیاز به کار برد. این طرح‌ها ترکیب متعادلی از پایداری اوردنچر و توزیع تنش در استخوان اطراف ایمپلنت و اجزای فلزی ارائه می‌نمایند.
اوردنچر در طرح‌های درمانی شامل اتصال‌های Ball و Bar clip، کمتر جابه جا شد و پایداری بیشتری از خود نشان داد. بیشترین مقدار تنش استخوان، در تمام طرح درمان‌ها، در نواحی گردن ایمپلنت سمت کارگر و چند رزوه بالایی آن متمرکز بود. بیشترین مقادیر تنش در استخوآن‌های متراکم و اسفنجی در هر سه مدل، کمتر از مقاومت نهایی این استخوان‌ها بود. بدین ترتیب به نظر می‌رسد که در هیچ یک از این طرح‌های درمانی، تحلیل استخوان رخ نخواهد داد.
حداکثر تنش ایجاد شده در قطعات فلزی اتصال Ball و Bar clip، مقادیر متعادلی بود. این تنش در مدل Bar-ball بزرگ تر بود که دلیل جابه جایی بیشتر اوردنچر با این اتصال می‌باشد. در برخی از موقعیت‌های کلینیکی، نیاز است تا اتکای بیشتری از بافت بی دندانی باقی مانده گرفته شود. در چنین مواردی استفاده از طرح درمان Bar-ball توصیه می‌گردد؛ زیرا تنش کمتری را به استخوان اطراف ایمپلنت منتقل می‌کند.
امیدواریم از خواندن بخش دوم مقاله توزيع تنش در طرح‌های مختلف اوردنچر متكی بر سه ايمپلنت رضایت داشته باشید.
منبع: برگرفته از مقاله دکتر احمدزاده و همکاران چاپ شده در مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد
در ادامه نظرات خود را برای ما قرار دهید.