در یکی دیگر از مقالات بخش دانستنی‌های علمی وبسایت لابراتوار دندانسازی لترال می‌خواهیم بخش اول از مقاله تأثیر روش پرکردن حفره دسترسی اباتمنت و نوع سمان بر گیر رستوریشن‌های ثابت متکی بر ایمپلنت را برای شما قرار دهیم. با ما همراه باشید.
استفاده موفق از ایمپلنت‌های دندانی جهت جایگزینی دندان‌های از دست رفته، در مطالعات آینده نگر ثابت شده است. پروتزهای متکی بر ایمپلنت، به دو دسته پیچ شونده و سمان شونده تقسیم می‌شوند. استفاده از پروتزهای متکی بر ایمپلنت با گیر سمان، به دلیل شباهت به روش‌های ساخت رستوریشن برای دندان طبیعی، تطابق مطلوب اکلوزالی، افزایش زیبایی، ایجاد تطابق غیرفعال، راحتی کار، هزینه کم، ریختگی مناسب غیرفعال، احتمال کمتر شکستگی پرسلن، بارگذاری تدریجی، کاهش تحلیل استخوان کرستال و ایفای نقش به عنوان جاذب شوک افزایش یافته است.
بزرگترین ایراد تکنیک روکش با گیر سمان، نبود یک میانگین قابل اعتماد برای گیر است. اشکال دیگر، احتمال مشکلات حاصل از عدم توانایی در برداشتن سمان اضافی از مارژین ایمپلنت است که موجب بیماری پریودنتال شدید در 80 درصد موارد می‌شود. فاکتورهای موثر روی گیر رستوریشن‌های سمان شونده متکی بر ایمپلنت شامل؛ میزان تیپر اباتمنت (ایده آل:°6)، ایجاد خشونت سطحی با فرز، سایز و طول اباتمنت، تکنیک سمان کردن و نوع سمان مورد استفاده می‌باشد.
شرایط انتخاب سمان شامل، ویژگی‌های اباتمنت و کراون، ویژگی‌های سطحی متفاوت، خصوصیات برتر هر یک از سمان‌ها نسبت به یکدیگر، آسانی برداشت سمان اضافه و در نهایت مقدار گیر مورد نیاز می‌باشد. دو سمان اصلی برای استفاده در دندانپزشکی ترمیمی، سمان‌های موقت و دائم هستند.
سمان زینک اکساید اوژنول، سیل عالی فراهم می‌کند اما کمترین استحکام فشاری و بیشترین حلالیت را دارد. این سمان اغلب به عنوان سمان موقتی در تحویل اولیه پروتز به کار می‌رود. سمان‌های فاقد اوژنول با مواد موقت رزینی و سمان‌های دائم رزینی سازگارند. اگرچه سمان دائم گیر بیشتری نسبت به سمان موقت ایجاد می‌کند اما در صورتی که به دلایلی مانند بررسی نیروی اکلوژنی، بررسی پاسخ بافتی و شل شدن پیچ‌ها نیاز به خارج ساختن کراون باشد، استفاده از سمان موقت توصیه می‌گردد.
بیشتر بخوانید: تأثیر اندازه‌ی اباتمنت بر استحکام کششی
یکی از روش‌های مورد استفاده جهت جلوگیری از پرشدن حفره دسترسی پیچ اباتمنت توسط سمان، پرکردن ناقص یا کامل آن با مواد قالبگیری سیلیکونی قبل از سمان کردن است. در نتیجه دسترسی بعدی کلینیکی امکان پذیر می‌گردد. محققان بیان کرده‌اند که پر کردن ناقص کانال دسترسی به پیچ اباتمنت ایمپلنت، می‌تواند گیر رستوریشن‌های کرونالی که با تمپ باند اوژنول دار سمان شده‌اند را افزایش دهد اما زمانی که از تمپ باند بدون اوژنول و زینک فسفات برای سمان کردن استفاده شود، گیر رستوریشن افزایش نمی‌یابد.
در رابطه با تأثیر پرکردن حفره دسترسی اباتمنت ایمپلنت، تحقیقات محدودی انجام شده است و نیاز به بررسی بیشتر وجود دارد. همچنین در مورد انتخاب بهترین سمان جهت سمان کردن رستوریشن‌های روی ایمپلنت به لحاظ گیر رستوریشن، اختلاف نظر زیادی وجود دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی تأثیر روش پرکردن فضای داخلی اباتمنت و نوع سمان، بر گیر رستوریشن‌های ثابت متکی بر ایمپلنت بود.
در این مطالعه، تأثیر نوع پرکردگی حفره دسترسی اباتمنت و نوع سمان، بر میزان گیر روکش‌های متکی بر ایمپلنت مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه میانگین گیر گروه با پرکردگی ناقص حفره دسترسی اباتمنت نسبت به گروه با پرکردگی کامل حفره دسترسی اباتمنت بالاتر بود. این نتیجه در تعداد دیگری از مطالعات نیز بدست آمده است.
محققان افزایش گیر روکش‌های سمان شونده با Temp Bond را روی اباتمنت Esthetic ایمپلنت Nobel Biocare Replace Select در هنگام پرکردن ناقص حفره دسترسی پیچ با Memosil در مقایسه با پرکردگی کامل حفره دسترسی همان ماده گزارش نمودند.
بعضی از محققان بیان کردند پرکردن کامل حفره دسترسی اباتمنت با رزین اتوپلیمریزه نسبت به عدم پرکردگی حفره دسترسی، در استفاده از سمان تمپ باند اوژنول دار، موجب بیشترین میزان افزایش گیر رستوریشن شده بود. در حالی که؛ استفاده از سمان تمپ باند بدون اوژنول، روی گیر رستوریشن تأثیرگذار نبود. به دلیل تاثیر ناچیز پرکردن حفره دسترسی، آن‌ها استفاده از دورالی را به دلیل رنگ قرمز و مشخص آن که می‌تواند هنگام دسترسی مجدد به عنوان راهنما عمل نماید، توصیه نمودند. تضاد در نتیجه این تحقیق با مطالعه حاضر می‌تواند به این دلیل باشد که آن‌ها حفره دسترسی اباتمنت را یا به صورت کامل پر کرده و یا کاملاً پر نکرده بودند. در حالی که در مطالعه حاضر یک میلی متر از حفره دسترسی اباتمنت در موارد پر کردگی ناقص، خالی باقی گذاشته شده بود.
نتیجه مطالعه حاضر با نتیجه بعضی از مطالعات محققان هم خوانی بیشتری دارد. آن‌ها رستوریشن را بر روی 3 نوع اباتمنت که اولی به طور کامل با رزین پر شده بود، دومی اصلا پر نشده بود و گروه سوم با قرار دادن سوراخ‌های داخلی به عمق 3 میلی متر به طور ناقص با رزین پرشده بود، با سمان تمپ باند بدون اوژنول سمان کردند و آن را تحت نیروی کششی قرار دادند تا جدا شود. نتیجه مطالعه آن‌ها نشان داد پرکردگی ناقص حفره دسترسی در گروه سوم گیر بیشتری نسبت به دو گروه دیگر داشت. آن‌ها دلیل احتمالی گیر بیشتر در گروه پرکردگی ناقص را به افزایش سطح تماس سمان و اباتمنت نسبت دادند. این دلیل می‌تواند توضیحی برای نتیجه به دست آمده در مطالعه حاضر هم باشد که میانگین گیر گروه با پرکردگی ناقص حفره دسترسی اباتمنت نسبت به گروه با پرکردگی کامل حفره دسترسی اباتمنت بالاتر بود.
امیدواریم از خواندن بخش اول مقاله تأثیر روش پرکردن حفره دسترسی اباتمنت و نوع سمان بر گیر رستوریشن‌های ثابت متکی بر ایمپلنت رضایت داشته باشید. برای مشاهده بخش دوم این مقاله بر روی لینک زیر کلیک کنید.
در ادامه نظرات خود را برای ما قرار دهید.
منبع: برگرفته از مقاله دکتر مهابادی چاپ شده در مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد