در ادامه مقاله‌های دانستنی‌های علمی سایت دندانسازی لترال امروز با مقاله اثر زاویه‌ی قرارگیری ایمپلنت‌ها بر دقت قالبگیری به روش‌های تری باز و بسته در خدمت شما عزیزان هستیم. پس با ما همراه باشید.
ما این مقاله را در 2 بخش به شما عزیزان ارائه می‌دهیم. که بخش اول همین متن ذیل می‌باشد و لینک بخش دوم در انتهای این صفحه قرار دارد.
موفقیت روزافزون پروتز متکی بر ایمپلنت، باعث شده است که این درمان به عنوان انتخاب اول در درمان‌های پروتزی مطرح گردد. یکی از اساسی ترین نیازهای درمان‌های ایمپلنت در دندانپزشکی و دندانسازی، ساخت پروتزهایی با انطباق بدون تنش است. ایجاد تطابق بدون تنش به دلیل کیفیت ارتباط ایمپلنت با استخوان و همچنین توزیع یکسان نیروی وارد شده به پروتز، یک عامل مهم جهت موفقیت درازمدت می‌باشد.
تطابق نامناسب پروتز، باعث مشکلات مکانیکی از قبیل شل شدن و شکستگی اجزای پروتز و ایمپلنت و مشکلات بیولوژیک مانند افزایش تجمع پلاک میکروبی اطراف ایمپلنت شده که باعث شکست در استئواینتگریشن بین ایمپلنت و استخوان می‌گردد.
بازسازی دقیق موقعیت داخل دهانی ایمپلنت‌ها توسط قالبگیری، اولین مرحله جهت ساخت پروتزهای با دقت بالا و تطابق بدون تنش می‌باشد. به طور کلی روش‌های قالبگیری ایمپلنت به دو دسته، روش تری باز یا مستقیم و روش تری بسته یا غیرمستقیم تقسیم می‌شود.
در کلینیک، به علت وجود محدودیت‌های ساختاری آناتومیک، از قبیل تحلیل استخوان، پایین بودن کیفیت استخوان و وجود اندرکارت‌های استخوانی، قرار دادن ایمپلنت‌ها به صورت موازی در مواردی بسیار مشکل است.
به صورت کلینیکی، میزان همگرایی و واگرایی بین ایمپلنت‌ها معمولاً بیش از 8 تا 11 درجه می‌باشد. موقعی که چندین ایمپلنت با زوایای مختلف موجود باشد، نیروی بیشتری جهت خارج کردن قالب بعد از ست شدن مادهی قالبگیری لازم است، بنابراین احتمال تغییر ابعادی مادهی قالبگیری بیشتر و به دست آوردن یک قالب دقیق مشکل خواهد بود.
بیشتر بخوانید: بازسازی پروتزی در یک بیمار با میکروستومیا
محققان بیان کردند که با استفاده از روش‌های قالبگیری تری باز یا بسته با زوایایی تا 15 درجه، میتوان کست‌های تشخیصی دقیقی تهیه نمود.
همچنین به این نتیجه رسیدند که هر سه روش قالبگیری تری باز با و بدون اسپلینت و تری بسته از لحاظ کلینیکی قابل قبول هستند، هر چند روش مستقیم همراه با اسپلینت، دقت بیشتری را نشان داد.
نتایج یک مطالعه نشان داد که کست‌های حاصل از روش قالبگیری تری باز با اسپلینت، دقیق‌تر بوده و افزایش زاویه‌ی ایمپلنت‌ها از صفر درجه تا 31 درجه، باعث افزایش دیستورشن و کاهش دقت قالب‌ها می‌گردد. با توجه به این که اولین قدم در دستیابی به تطابق بدون تنش، انجام دقیق فرایند قالبگیری است و هنوز اختلاف نظر در مورد روش قالبگیری بهینه در ایمپلنت‌های زاویه‌دار وجود دارد، در این مطالعه به بررسی دقت قالبگیری در زوایای مختلف قرارگیری دو ایمپلنت نسبت به یکدیگر (1 درجه ،15+ درجه ،15- درجه) با تری اختصاصی به دو روش تری باز و تری بسته توسط مادهی قالبگیری پلیوینیل سایلوکسان پرداخته شد و بر اساس فرضیه‌ی صفر، زاویه‌ی قرارگیری ایمپلنت بر دقت قالبگیری با دو روش تری باز و تری بسته مؤثر نمی‌باشد.
امیدواریم از خواندن بخش اول مقاله اثر زاویه‌ی قرارگیری ایمپلنت‌ها رضایت داشته باشید.
برای خواندن بخش دوم این مقاله می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید.
همچنین نظرات خود را در ادامه این بخش با ما در جریان بگذارید.